Ook in Groningen teleurstellend spel van ADG 19-01-2020 | Wim Martin De achtste ronde in de landelijke Hoofdklasse alweer. ADG toog voor het bitter noodzakelijke ‘beleg van Groningen’ met goede moed noordwaarts om de plaatselijke damvereniging Het Noorden te bestrijden. Nu zijn ze daar in de stad Groningen wel wat gewend. Je moet van goede huize komen om een beleg van die stad tot een goed einde te brengen. Dat ondervond in augustus 1672 de prins bisschop van Münster, Bernhard von Galen, ook al. Hij kreeg de bijnaam ‘Bommen Berend’ omdat hij de stad een maand lang -zonder het gewenste resultaat- met een kanon bestookte. Daarna moest hij zich verslagen terugtrekken, hetgeen de ‘stadjers’ nog ieder jaar op 28 augustus vieren. Fotograaf: B. Brank Het beleg van ADG zou zaterdag j.l. slechts een paar uur duren. Toen was de aanval reeds afgeslagen. En de oorzaak daarvan was eigenlijk dat er, zoals veel vaker dit seizoen, nodeloos geknoeid werd en kansen vermorst. De eerste Amersfoortse bom was wel raak. Jan de Ruiter trof spectaculair doel en zette zijn team op voorsprong. Jan bezette al snel het kerkhofveld. Zijn tegenstander kon actiever tegenspelen maar ruilde af en bleef aan de andere vleugel met teveel materiaal achter waarmee hij niet goed raad wist. De Ruiter bespeelde deze vleugel en wist een prachtig slotakkoord aan zijn stand te ontrukken. Met zoveel dreigingen geconfronteerd zag de Groninger er geen heil meer in, kon geen keus meer maken en verloor -voor de statistiek- op de klok. Bryan Brank deed het gewoon uitstekend ditmaal. Zoals gebruikelijk kwam hij goed uit de opening. Tegen de sterke Jan van Meggelen (rating 1300+) liet Bryan zich in het middenspel een positioneel mindere zet ontglippen die gevolgd werd door een foute ruil waar er een dammetje achter zat. Niet goed gekeken, maar de tegenstander deed het gelukkig daarna ook fout. Hij dacht de dam af te kunnen nemen, maar liep zelf in een vang. Hierdoor kon Bryan een keurige gelijkwaardige remise bewerkstelligen. Daarmee waren de aanvalsgolven op het Groninger bastion echter al geweken en zou het gepruts een aanvang nemen. Marcel Everloo sprak na afloop zelf van ‘een suf einde van de partij’. Een understatement van jewelste. Op de 42e (!) zet in een minstens gelijkwaardige positie in een 10 om 10 door de klok gaan, daar kunnen nog krachtiger waardeoordelen en kwalificaties aan verbonden worden... Wel mag nog vermeld worden dat zijn jeugdige tegenstandster Tamar Visser keurig verweer bood. Ook een wanprestatie van Wim Martin. Hij gaf er wederom blijk van volstrekt niets te begrijpen van kleine klassieke eindstandjes. Te lui om de tempi te tellen raakte Martin in een 8 om 8 met twee tempo’s ontwikkelingsvoorsprong verzeild. In dat soort posities is dat meestal rampzalig. Zo ook hier. Het geknoei werd correct en genadeloos afgestraft. Nico Kruijswijk kwam niet goed uit de opening tegen de nog vrij jonge Floris Tol. Toch bleef de stand praktisch in evenwicht tot aan de 32e zet. Een voor de hand liggende zet was de inleiding voor een mindere stand voor de ADG-er. Zijn tegenstander maakte er niet optimaal gebruik van en Nico kwam weer in de partij. Even later werd een gelijkwaardige stand, met remise in zicht, door Nico zelf om zeep geholpen. Er ontstond een overmachtseindspel waarna het over en uit was. De vierde (!) nul voor de Amersfoorters kwam op naam van Cees Strooper. Prachtige partij, maar een vette misser op een cruciaal moment. Een onhandige opbouw van kopman van de Groningers Danny Staal stelde Strooper in staat zijn tegenstander een onevenwichtige schijvenverdeling op te dringen. Geholpen door een kleine combinatieve wending zorgde Strooper er voor dat dat ver opgeschoven schijvenblok ook nog eens opgesloten werd. Dit leidde in het middenspel tot een tamelijk bizarre positie. Zolang al die schijven van Staal immobiel bleven waren alle kansen aan Strooper. Uit de analyse na afloop bleek dat Cees in het latere middenspel op de 42e zet een glaszuivere winst in 1 zet miste. Dan zou de partij ingelijst kunnen worden. Ten onrechte speculeerde hij echter op een weliswaar winnende, maar wat opzichtige, offervariant. Een correcte reactie zorgde ervoor dat Staal juist 'spel' kreeg. Even later wist Staal zich te bevrijden uit de opsluiting. Hij liep vervolgens razendsnel door de rechtervleugel van de ADG-er en er was geen redden meer aan. Een hard gelag voor Strooper. Klassiek spel bij Frits Stuger. Tegenstander Donkers speelde veel op zetjes en produceerde soms kromme a-positionele zetten waardoor Frits steeds beter kwam te staan. Er werd hem een dubieuze damzet geoffreerd. De Groninger dacht kennelijk deze dure damzet met schijfwinst te kunnen afpakken. Stuger dacht lang na over de gevolgen van het uitpakken van het vermeende ‘cadeau’, nam de combinatie toch en offerde er nog een schijf bij. Uiteindelijk ging de dam er voor gelijk materiaal af en kon het positiespel worden hervat. De Amersfoorter kwam toch weer beter te staan, maar liet een 7 om 7 remise lopen. Ton Bollebakker kwam niet voorbij Henk Stroetinga. De Hilversummer heeft zijn laatste negen officiële partijen remise gespeeld en lijkt niet meer te kunnen winnen. Proberen doet hij het wel zoals vandaag met een dubieuze omsingeling. Stroetinga was alleen in een punt geïnteresseerd en die punt kwam er ook. Vanuit de flanken werd door Harry de Waard en zijn tegenstander de Jong rustig opgebouwd. In het middenspel switchte het naar klassiek en bleef de stelling in evenwicht. Even later meende de ADG-er gunstig spel te kunnen krijgen maar verslikte zich in een offer gevolgd door een dubbele ruil. Daarna moest De Waard vechten voor remise. Dat lukte, maar vooral vanwege het feit dat de noorderling in gruwelijke tijdnood verkeerde en snel beslissingen moest nemen. Ton van der Ploeg deed wat hij moest doen: als invaller remise maken tegen een speler met bijna 200 ratingpunten meer. En de manier waarop Ton het gewenste resultaat bewerkstelligde viel niets op aan te merken. Eindstand Het Noorden - ADG 13-7 Voor de gedetailleerde uitslagen klik hier